Kthehem

 

U kthyen dallëndyshet

Dhe unë bashkë me ta.

Ndërtoj çatinë e vjetër

Ndërtojnë dhe ata

 

Zemërdridhur

 

Zemërdridhur e shpirtgremisur,

Në rrugë të botës i braktisur,

Fshehur territ nëpër natë,

Iu rrëfeva rrugës së gjatë.

 

Rruga shpresën ma sfiliti,

Ëndërrbrishten copë ma grisi

Retë tek balli m’i përflaku

Dritën e syrit ma përgjaku.

 

 

 

Mbi supet e nuses

 

Mbi supet e nuses

Në velin e bardhë

Një flok i brishtë dëbore

Zbriti dalëngadalë.

 

Kaltërsinë e qiellit

Në sytë e saj derdhi

Dhe shpirtin në dashuri

Ia mbushi, ia ndezi.

 

 

Qysh atë ditë

 

Ti që ëndrrën ma plagose,

Ti që gjumin ma dëbove,

Ti që shpirtin ma prangose,

Vend e vatër kund s’më le.

 

Të gjitha shtigjet m’i bllokove,

Të gjitha rrugët zënë m’i ke

Të gjitha shpresat m’i sakatove

Qysh atë ditë kur bashkë u njohëm.

 

Shpirtin peng shpresës ia lamë

Buzët ëndrrës seç ia njomëm,

Syrit lotin në qerpik ia thamë,

Por zemra zemrën prap s’e gjeti.

 

 

 

Zhabat në grevë

 

Zhabat në kënetë

Kishin shpallur grevë

Se buajt zhytur në llaçë

Kishin vendosur paqë.

Dhe formuan komision

Mbi buaj të bëjnë presion:

“Jepini fund paqes

Se duam orët e shfaqjes!”

Harruan të gjorat zhaba

Që dardha e ka bishtin prapa

Se kur buajt zënë e luftojnë,

Veç të gjorat zhaba e pësojnë.

 

 

 

Mos dashuro

 

Mos dashuro nëse për dashurinë

Zemren flakë s’e ndez!
Mos dashuro nëse ti xhelozinë
Në pranga dot s’e hedh!

Mos dashuro se nuk ia vlen
Nëse atje ku ti mendon

Shpirtin binjak jo dot s’e gjen

E plagët e zemres rëndon!

Mos dashuro nëse për dashurinë

Natën zgjuar s’e zbardh

E vetëm pret veç Shën Valentin

Që puthjen e squlltë ta fal.

 

Shkunde dhimbjen

 

Ti lexues i zemrës sime

Shpirtin shkunde gjer në dhimbje

Dhe vështro në rrugën tënde

Atë pjesë jetë plot ëndërrime.

Shkunde dhimbjen e vështro

Përtej lotit që të shterr dritën,

Mos e vrit shpresën e mitur

Territ të shpirtit mos iu dro!

 

 

Harresa

 

Lindja mbjell gëzimet

Vdekja korr dhimbjet.

Nga lindja tek vdekja

Veç një hap na ndan

Dhe më së fundmi

Harresa na përlan.

 

Tek ti përsëri do vij

 

Do zbarkosh në ëndrrën time

Pulëbardhë mbi dallgë deti
Do të ngroh me dashuri.

Do trokas në ëndrrën tënde

Do t’ia ndez kurajon vetit

Do të shkrihem në nostalgji.

Do ta bëj zemren dhuratë

Mbyllur thellë në kuti sekreti

Nëse të duhet, hape ti,

Në s’të duhet digje flake;

Le të digjet në zjarr xhehneti,

Por tek ti përsëri do vij.

 

 

Refugjat

 

Në oqeanin e vetmisë

Vozis jetën velagrisur

Permes dallgëve të vetmisë

Hipur varkës shpresëgremisur.

Retë e lotit mallit brejtur

Në kopshte brengash shiun e derdhin

Në rrugë të gjata gjithmonë i etur

Refugjat ku valët më hedhin.

 

 

Lubi e vdekur

 

Që nga varri lubi e vdekur

Buzëpërgjakur e shpirtkatran

Vret pa mëshirë me zjarr e hekur

Gjer dhe engjujt që faj s’i kanë.

A thua mallkimi pas na ndjek

Qysh kur Zotin e mohuam?

A thua dhe toka ku rrimë djeg

Se brenda saj lubinë mbuluam?

Në kortezh korbash jetë e sosur

Nëpër gene bulëzime plagësh,

Foshnje të palindura në dhè varrosur

Liqene të krijuara me pellgje gjakrash.

Në toka shterpa mbijnë gjëmime,

Lule gjaku buzë rrugësh çelin,

Ditët mbarsen me mashtrime

Vijnë minutat dhe ofshama pjellin,

Se Dhemblanët dhe Gërdecët

Kullojnë qelbët e kancerit plak

Për ta kënaqur lubinë e etur

Me shushunjat që thithin gjak.

Në çdo pëllëmbë Gërdecë të heshtur

Gati janë të shfryejnë mallkimin,

Prej dekadash nën tokë i mbledhur

Po pret çastin të bëjë shpërthimin.

15 mars 2008

 

 

 

 

Ujku plak

 

Ujku  plak lëkurën ndërroi

Dhe qëngjat syleshë e besuan,

Por tufa pak e nga pak shterroi,

Se qëngjat nga besimi e pësuan.

Ata çka mbetën nga tufa e vjetër

U mblodhën në kuvend dhe thanë:

Më s’do besojmë ndokënd tjetër

Ujku s’e ndërron të vjetrin zakon.

 

 

 

 

 

Kosova ime

 

Kosova ime lotpërgjakur

Tokë e situr nëpër flakë,

Gjysmë e shqipes matanë mbetur

Shpirti ynë mbuluar me plagë.

Nëpër fusha s’mbinte bari,

Hija e shkjaut ia ndalte diellin,

Kishte frikë të vinte behari,

Retë e zeza mbulonin qiellin.

Tash pranvera çeli lulet

Të mbytura në gjak për 100 vjet

Mbi shkëmbinj tash shqipja ulet

Me siguri të trullit të vet.

 

 

 

 

 

*    *     *

 

Pasqyra të shpirtit e ëndrra të brishta

Me shpresa të vakta mpleks.

Shatërvanët e syve shterroj

Nëpër rrëpira brengash e malli

Dhe buzët njom në prush nostalgjish pa kufi.

Merrni nga zemra ime, o njerëz

Se zemrën pa mëkat ua fal.

 

 

 

 

*    *    *

 

Atje s’ka dritë,

Këtu s’ka natë,

Se drita dhe nata

Nuk bëhen dhuratë.

Drita adhuron ditën

Që e lind pa shpërblim

E nata dashuron terrin

Që shpirtin ia nxin.

 

 

Mos i beso

 

Mos i beso syrit shigjetues

Nën vetullën e palosur,

Mos i beso buzëqeshjes

Nën ballin e rrudhosur.

 

 

 

 

Malli që më djeg

 

Ty, o mallë që edhe gurin djeg

Me acidin e nxehtë të lotëve

E sytë me mjergull m’i mvesh

Kërkoj vendin ku të të zbraz,

Përtej lotit të hidhur të të hedh

Por loti m’u bë det me tallaz

E diellin e venitur të syve

Ma mbyti në tërbimin e dallgëve.

Varka ime një lëvozhgë arre

Malin e plumbtë të mallit

Mbi bordin e saj të brishtë mbart

E zbarkon nga pak copëra nostalgjish

Në ishuj eteri e celuloidi,

Por limanin e madh prap kërkoj.

Unë vendin, jo s’e gjeta dot,

Se titaniku i shpresave

më dysh i çarë nga ajzberg i pikëllimit

Nuk e zbuloi dot limanin e ëndrrave,

të cilat varkës së shpirtit të trazuar

Për shpëtim më kot iu drejtuan.

Timonier i vjetër tejet i lodhur

Me kohë vdekur kishte

Në oqeanin e madh

Të vetmisë së gjatë.

 

 

 

Prehem

 

Syri im

Në rrezet e diellit tretet

Zëri im

Në fëshfërimat e gjetheve mbetet.

Frymëmarrja ime

Me flladin e prnverës shkrihet

E unë

Permendore e heshtur e shpirtit tim të brishtë

I harruar në përjetësi fashitem,

Prehem.

 

 

 

Peng i monopatit

 

Shpirtin përgjaka nëpër monopate ëndërrash,

Në pellgje dashurish me zemrën time notova,

Çastit fatlumë me përgjërim në gjunj i rashë,

Por jetës pa dashje dyshek drizash i shtrova.

 

U enda nëpër rrugët e mallit me lotin e paftuar

Si varka pa timonier mbi dallgëtërbuarat e fatit,

Në shtigje të panjohura gjithnjë kam kalëruar,

Por shpirtin së fundmi peng ia lashë monopatit.

 

Zog i lirë

 

Shtëllunga të bardha ruda-ruda,

Re e tym dashnorë të qiellit,

Atje poshtë qilim i tokës

Majë malesh zbardh plot nur.

Përmes qiellit çan airkrafti,

Hënë e diell i përshëndet,

Pushin e reve me afsh përkdhel

Me pasion të dashnorit të zjarrtë.

Drejt nga qielli vështrimin hedh

Zog i lirë në fluturim,

Përshëndes malet nga kaloj

Sipër tyre ngadhnjimtar.

Kapuçbardhët poshtë meje

Hijerëndë për kalimtarë,

Kokëulur tash qëndrojnë

Si të mundur e të sfiduar.

Miqësisht më ngjatjetojnë

Dhe më ftojnë për pak freski

Atje poshtë ku bora zbardh

Bijë e qiellit, nuse e tokës.

S’ka një penë aq të fuqishme

Këtu lart mbi dhjetë mijë metra

Ta përshkruajë këtë madhështi,

Re e det e borë e tokë

Këndshëm mpleksur gjithë mahni.

Edhe malet në m’paçin pa

Sipër tyre nga po kaloj

Shpirt e zemër shkrij ndër ta

Shpirt e zemër ua blatoj.

Se nuk jam sfidues bastard

Mendjelehtë e i patru,

Por jam thjesht një udhëtar

Përjetë në to i dashuruar.

 

Kurrë metamorfozë

 

Mbi ylbere të botës

Shumë herë kapërceva,

Por seksin kurrë nuk e ndryshova,

Se linda burrë

E burrë dua të vdes

E jo si ca

Që lindin meshkuj,

Por vdesin gra.

 

 GJETHE VJESHTE

Gjethe vjeshte tundur ere

Hallakatur pa pikë vlere

Në eter të kohës  tretur,

Në qelizë të mallit mbetur

Për atë flokun tënd të artë,

Për atë zemrën tënde të zjarrtë,

Për ata sy me rreze dielli

Faqe e shkëlqim mermeri.

 

Ma i bukri vend

 

Është një vend më i bukuri në botë

Gjithmonë thirrun me emrin Brokë

Rruzullimi që kur lindi

Ëmbëlsisht aty shëndrit dielli.

Aty prilli e mvesh n’blerim,

Aty maji e mblon n’lulëzim.

Rretherreth bleruar me hala

Mbushur n’dardha lulebardha.

Aty ka lis e dëllinja,

Ku kndojnë dhe gjeraqina,

Ku bilbilat në pranverë

Ia marrin këngës shend e verë.

Nëpër natë sapo del hana

Aty mblidhen orë e zana,

Hedhin valle dhe këndojnë,

Në zheg t’verës aty mrizojnë.

Edhe flladi lëshon freski

Aty ku kam fis e gjini.

Aty kam unë babë e nanë,

Aty kam fisin e vatanë,

Aty kam vllazën e shokë,

Të mbuluem n’atë të ambël tokë.

Në atë vend plo ëmbëlsi

Aty shpirti më gjen qetësi.

 

Facebook-u

 

Me thanë të drejtën or lum miku

Kush facebook-un na e shpiku

Të gjithë njerëzit ai i fiku.

Mendja e kokës pas tij na iku.

 

Njaj kopuk e bir kopuku

Me ca dhëmbë të mprehtë si ujku

Na e shqyu kohën ky facebooku

Knaqësitë e tjera krejt na i zhduku.

 

Kësisoj kurrë unë s’kam pa

Fëmijë, të rinj, burra e gra

E çojnë kohën badihava

Edhe unë, po një ndër ta.

 

Por ca të mira edhe i ka

I gjen shokët si ç’ke me ta,

Në sekond lidhesh me ta

U çon foto badihava.

 

Për urime dhe ngushëllime

Dhe për lajme e njoftime

Ua çon pa aspak mundime,

Madje falas e pa shpenzime.